Internetowa Szkoła Olimpijska Gimnazjum w Nowym Tomyślu

Wpływ sportowej rywalizacji na kształtowanie osobowości młodego człowieka i jego życie.

Chcąc mówić o wpływie sportowej rywalizacji na kształtowanie osobowości młodego człowieka i jego życie, należy wspomnieć o samej idei ruchu olimpijskiego. Idea ta głosi, że „celem ruchu olimpijskiego jest popieranie pięknych wartości fizycznych i moralnych, rodzących się podczas przyjaznych zmagań sportowych na boiskach, które łącząc młodzież świata w czteroletnim festiwalu sportowym, tworzą międzynarodowe poszanowanie i dobrą wolę i przyczyniają się do budowy lepszego i bardziej pokojowego świata”. Nowożytny ruch olimpijski jest nierozłącznie związany z nazwiskiem francuskiego barona Pierre`a
de Cubertina, który przyznając światu olimpiady głosił hasło, że „zawody sportowe winny zastąpić wojny i konflikty, a młodzież całego świata zamiast walczyć na frontach wojennych powinna mierzyć swe siły na stadionach”. Jakże znamienne były to słowa. Parę lat później
w Paryżu zebrali się przedstawiciele kilkunastu organizacji sportowych, by w dniu
25 czerwca 1894 wskrzesić olimpiady, a co za tym idzie cały ruch olimpijski oraz idee olimpizmu, która okazała się ponadczasowa i ponadnarodowa.

Sportowa rywalizacja, zwłaszcza na świeżym powietrzu, pozwala wyrównać obciążenia fizyczne, psychiczne i stresy związane między innymi z nauką oraz może przyczynić się do poprawy stanu zdrowia. Dzięki zajęciom sportowym pozytywne odczucia mogą oddziaływać korzystnie na rozwój osobowości młodego człowieka.

Wielu młodych ludzi dręczą myśli, iż samodzielnie nie są w stanie niczego osiągnąć, a ich życie zależy od losu lub przypadku. Uważam, że właśnie sport daje szanse pracy nad sobą, wyrobienia wiary we własne siły i sposobów na przezwyciężenie lęku, co będzie jutro.

Udowodniono ponad wszelką wątpliwość, że sportowa rywalizacja rozwija siłę, wytrzymałość, szybkość, zwinność. Ważniejsze jest jednak to, że rozwija przede wszystkim odwagę, stanowczość, siłę woli, wytrwałość w dążeniu do celu, zdecydowanie, zdolność do szybkiego podejmowania decyzji, umiejętność pokonywania strachu, poczucia wiary we własne siły, zdolność koncentracji, zdyscyplinowanie, umiejętność wyrzeczeń, opanowania, poczucia odpowiedzialności - także za innych, uczciwość, sprawiedliwość, sumienność oraz wrażliwość.

Ograniczone możliwości ruchu mogą mieć wpływ na zaburzenia w komunikacji, agresję, kłopoty z koncentracją oraz nadpobudliwość. Dlatego sport lub inne formy aktywności ruchowej mają stanowić istotną przeciwwagę dla sytuacji, które rodzą patologie zdrowotne i społeczne. Mam tu na myśli różnego rodzaju nałogi oraz wchodzenia w środowiska przestępcze.

Podnoszenie się poziomu życia, dobra opieka lekarska, bogata oferta w sferze konsumpcji i czasu wolnego nie zawsze idą w parze z prawidłowym wyborem przez młodego człowieka. Sport kojarzy się przede wszystkim z rywalizacją i „grą”, którą dzieci
i młodzież coraz częściej przeinaczają. „Gra” zaczyna być kojarzona z komputerem. Wszystkie gry komputerowe wymagają maksymalnej koncentracji uwagi przy minimalnej aktywności ruchowej. Młodzież bez ruchu siedzi wpatrzona w ekran, a jego wrażenia zmysłowe ograniczają się do percepcji sztucznie wytwarzanych zjawisk wizualno-akustycznych.

Sportowa rywalizacja ma ogromne znaczenie w podnoszeniu funkcjonalnych zdolności organizmu oraz wzrostu sprawności ruchowej. Atmosfera napięcia emocjonalnego, chęć wyróżnienia się, wypróbowania swoich sił, stwarza niezmiennie bogate możliwości dla wychowawczego oddziaływania i wpływu na osobowość młodego człowieka.

Biegając, skacząc, rzucając, dziecko rozwija swą inicjatywę w swobodnym działaniu, którego cel i zakres określają odpowiednie przepisy. Przestrzeganie ich to niezawodna droga do kształtowania w nich świadomej dyscypliny, wyrobienie umiejętności współdziałania
w grupie, solidarności, koleżeństwa, rozwija ambicje i poczucie odpowiedzialności. Wymierność wyników, możliwość uzyskania postępów, radość i duma ze zwycięstwa to silny bodziec do rozwijania wytrzymałości i zaciętości w dążeniu do celu.

Rywalizacja sportowa nie zawsze kojarzy się z wygraną, lecz uczy także pokory
i współczucia przegranej.

Jednym z kluczowych zadań rywalizacji jest postępowanie według zasady fair play. Uczy ona pewnych niepisanych kodeksów i szlachetnych norm postępowania. Nie potrzeba wielkiego intelektu, by uświadomić sobie, że sukces osiągnięty niezbyt etycznymi metodami ma przeważnie gorzki finał. Myślę, że najlepszym tłumaczeniem tej zasady jest „nie czyń drugiemu co tobie niemiłe”. Jest to hasło, które powinno odnosić się do całego życia każdego człowieka.